Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Βεστάλες: η ευλογία των Νυμφών

Το πάντρεμα του κορινθιακού και του δωρικού κίονα. Ομορφιά και μεγαλοπρέπεια, ευθεία και απέριττη γραμμή… η Αιώνια Πόλη. Παραμένει λαμπρή, ακόμα και μετά το σβήσιμο της Φλόγας. Της Φλόγας που έκαιγε για μια χιλιετία και που συνέχισε να καίει μέσω της κέλτικης ιπποσύνης. Veni, Vidi, Vici… τα λόγια που στοίχειωσαν και θερίζουν το διάφανο αιθέρα.


Στη Ρωμαϊκή Αγορά, λίμνες με νούφαρα και μια σειρά από ακέφαλα αγάλματα γυναικών: οι Vestales (Εστιάδες Παρθένες), οι ιέρειες της θεάς Vesta, της θεάς της οικογενειακής εστίας. Η ιερότητα και η αγνότητα της Ρώμης, αλλά και η σπουδαιότητα του Όρκου. 30 χρόνια αφοσιωμένες στην υπηρεσία του Καθήκοντος: 10 χρόνια μάθησης, 10 χρόνια άσκησης, 10 χρόνια διδασκαλίας. Σκληρή ήταν η τιμωρία σε περίπτωση που η Φλόγα έσβηνε ή σε περίπτωση σαρκικής ιεροσυλίας… μα σκληρότερη η τιμωρία του Χρόνου! 1600 χρόνια μετά, η Ρώμη και οι μαρμαρωμένες της Βεστάλες παραμένουν αντικείμενο θαυμασμού και λατρείας, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα και τη σκέψη τόσο της μάζας των ανυποψίαστων περαστικών, όσο και των λίγων προσκυνητών. Roma Caput Mundi... ο στεναγμός. 


1600 χρόνια μετά, ασπαζόμενος την ευλογία της Εστιάδας Νύμφης που με κοίταξε επίμονα... Kείνης της Κυράς των Λογισμών που όρισε τον ιπποτικό έρωτα ως δύναμη Αθανασίας...
 
1600 χρόνια μετά, στου Ρωμύλου το ναό
οδηγημένος... 
διάβηκα την Πύλη με τους Κίονες τους Πορφυρούς...
Και την Αποκάλυψη προσμένω,
αρματωμένος...
τη Φανέρωση του Μεγάλου Ποντίφικα... του Μέγιστου Μαγίστρου το Χαιρετισμό,
της Ρώμης μου της Υπέρτερης,
της Ρώμης μου της Μυστικής…
Στέκει εκεί, στον Παλατινό Λόφο...
μαρμαρωμένος, ζωντανός...
                              σαν ήλιος φλογισμένος.
Βασιλεύς Αθάνατος,
του Σκότους τοξευτής.
Sol Invictus!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου