Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Ήλιος Ανίκητος

Η Γη θα σβήσει όταν πεθάνει ο Ήλιος. Ο Ήλιος που αποσύρεται κάθε 21η Ιουνίου και που αναγεννιέται κάθε 21η Δεκεμβρίου. Ο χειμώνας έρχεται... ο Ήλιος επανέρχεται... πολεμάει το Σκότος στους ουρανούς... η φωτεινή ακτινοβολία διαχέεται στην ατμόσφαιρα και η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει.  Ο Κύκλος της Ζωής, ο Κύκλος του Θανάτου... Αέναος ο Πόλεμος των αντιθέτων που οροθετούν την Ουσία του Κόσμου, καθώς "τα ψυχρά θερμαίνονται, τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν" (Ηράκλειτος). Κατά την ηρακλείτεια φιλοσοφία, η  φωτιά λιώνει τον πάγο, η θερμότητα νικάει το ψύχος, η κίνηση και η έκλυση ενέργειας (πυρός) παράγει έργο (Δημιουργία), η παραγωγή έργου αλλάζει την πρότερη κατάσταση των πραγμάτων και μειώνει την εντροπία, αλλά εκεί όπου τα λάβαρα του πολέμου ανεμίζουν, εκεί όπου γίνεται η διαλογή των πιστών, δυνατών και άξιων μαχητών... "τίποτα δεν καίει όσο το κρύο" (G.R.R.Martin).

Για την Ελληνική Παράδοση, ο Απόλλωνας επιστρέφει θριαμβευτής από τη μυθική Υπερβορέα. Για όλη την Ευρώπη, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν η Γιορτή της Ζωής συνδεόμενη με πολλούς μύθους και, κατά ποικίλους τρόπους και έννοιες, συνεχίζει να εορτάζεται μέσα από τα Χριστούγεννα. Η αλήθεια γύρω από το Πνεύμα των Χριστουγέννων αγγίζει την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και προέρχεται απευθείας από τον κόσμο των ιδεών και των αρχετύπων. Η χρόνια εμπορευματοποίηση της εορτής δεν κατάφερε να μεταβάλλει το νόημα, ούτε να μειώσει την αξία και την αίγλη της, παρόλο που  κατά βάθος σήμερα "δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για το μύθο", καθώς "έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χάσαμε τη μυθολογική μας συνείδηση", όπως διαμηνύει ο ερευνητής Πέδρο Ολάγια.

Ναι, γενικότερα έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που απωλέσαμε τις παλιές μας αξίες και απαρνηθήκαμε τον κλασικό μας πολιτισμό, τη Δύναμη, τη Γνώση και το Κάλλος... από τότε που χάσαμε το νόημα και την ουσία των Επιστημών, από τότε που βιάσαμε τον Έρωτα και την Ομορφιά, από τότε που παραμερίσαμε την Αθηνά Σοφία και δολοφονήσαμε τον Λαμπρό και Ευγενή Μπάλντερ. Και ταράξαμε συθέμελα την Απολλώνια-Ηλιακή Τάξη και Αρμονία... Ήταν τότε που ο Αρχαίος Κόσμος αποσύρθηκε μαζί με τις λεγεώνες, τους φιλοσόφους και τους ποιητές του... Δεν εξαφανίστηκε όμως ποτέ. Ζει και επανέρχεται κεκαλυμμένος και οι ανάσες του, ακόμη καυτές, κρατάνε τη φλόγα ζωντανή... διότι όπως έγραψε ο Παλαμάς, "η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη", ενώ την Εντροπία αενάως μάχεται ένας "ασπιδοφόρος Ήλιος που ανεβαίνει πολεμώντας" (Σεφέρης).

Ένας ζωοδότης, "πασίχαρος και υπέρτερος" Ήλιος-Απόλλωνας σε μια άγρια διονυσιακή αντι-ηρωική υλιστική εποχή που καταρρέει... Σε μια Νέα Εποχή που δεν χαρακτηρίζεται από μυστικούς καβαφικούς θιάσους με εξαίσιες μουσικές, ούτε από  αχαλίνωτα ένστικτα, υπέρμετρα πάθη, πένες φλογισμένες και κόκκινο κρασί, αλλά από χυδαίο καταναλωτισμό, οικονομοκεντρισμό, ατομικισμό και κερδοσκοπία, σε συνδυασμό με τις λευτερωμένες και διψασμένες μαινάδες που επικαλούνται ιδεοφόρα προέλευση σκίζοντας ανθρώπινες σάρκες στο όνομα ενός "πολιτικώς ορθού", ισοπεδωτικού και αλλότριου "προοδευτισμού" κάτω απ' το φως της Σελήνης... terra incognita!

“The Birth of the Sun and the Triumph of Bacchus”,
Corrado Giaquinto, 1703-1766

Ο Νίτσε, στη "Γέννηση της Τραγωδίας", ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός:

“Πανευτυχισμένε λαέ των Ελλήνων! Πόσο μεγάλος θα 'πρεπε να είναι ο Διόνυσός σου, για να αναγκαστεί ο θεός της Δήλου να χρησιμοποιήσει παρόμοια γητέματα, για να μπορέσει να σας γιατρέψει απ' το διθυραμβικό σας παραλήρημα!"

Άραγε, θα φανεί πίσω από τα σύννεφα, μέσω μιας νέας ηλιακής καταιγίδας, η σιδερόφρακτη μορφή ενός νεαρού Περσέα;

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Νυχτερινός διάλογος

"Η Νύχτα απλώνεται και η βάρδιά μου ξεκινά. Δεν θα τελειώσει μέχρι το θάνατό μου. Δεν θα πάρω γυναίκα, δε θ’ αποκτήσω γη, δε θα κάνω παιδιά. Δεν θα φορέσω στέμμα και δεν θα γνωρίσω δόξα. Θα ζήσω και θα πεθάνω στο πόστο μου.
Είμαι το σπαθί το σκοτάδι. Είμαι ο φρουρός στις επάλξεις. Είμαι η φωτιά που καίει απέναντι την παγωνιά, το φως που φέρνει την αυγή, το κέρας που ξυπνάει όσους κοιμούνται, η ασπίδα που προστατεύει τα βασίλεια των ανθρώπων.
Γι’ αυτή τη νύχτα και για όλες τις νύχτες που θα ‘ρθουν, αφιερώνω τη ζωή και την τιμή μου στη Νυχτερινή Φρουρά»

- George Martin "Ο όρκος της Νυχτερινής Φρουράς" από το "Τραγούδι του Πάγου και της Φωτιάς"
 
 
"Oι δύο Βασιλιάδες και ο ήλιος του Mεσονυχτίου"
Γιάννης Νίκου

"Tho' much is taken, much abides; and though
We are not now that strength which in old days
Moved earth and heaven; that which we are, we are;
One equal temper of heroic hearts,
Made weak by time and fate, but strong in will
To strive, to seek, to find, and not to yield."


- Alfred Lord Tennyson από το ποίημα "Ulysses"

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

"Τα βουνά ατενίζουν το Μαραθώνα..."

Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων!”(1). Ήταν η κραυγή ενός δούλου που ακούγονταν κάθε βράδυ, κατά τη διάρκεια του δείπνου. Διαταγή του Βασιλιά Δαρείου μετά την περίφημη νίκη των Αθηναίων επί των Περσών στις Σάρδεις.

Αφορμή του πολέμου, η εκδίκηση του Δαρείου προς τους Αθηναίους και τους Ερετριείς που ενίσχυσαν με εικοσιπέντε τριήρεις την Ιωνική Επανάσταση, δηλαδή τη γενικευμένη και μακροχρόνια εξέγερση των περιοχών της Μικράς Ασίας κατά της Περσικής κυριαρχίας (499-493 π.Χ). Αιτία του πολέμου, η διαρκής απειλή που αισθανόταν ο Δαρείος μετά από τη σθεναρή αντίσταση που βίωσε, σε συνδυασμό με την επεκτατική του πολιτική.

Ο Δαρείος άλλοτε με βία, κυνήγι επαναστατών και βαριές τιμωρίες (π.χ. μάχη της Εφέσου, κατάπνιξη της εξέγερσης των Καρών, κατάληψη της Κύπρου, της Μιλήτου, επίθεση σε Λέσβο, Τένεδο, Χίο, κλπ,), άλλοτε με φόρους υποτέλειας, άλλοτε με προνόμια και ειρήνη (βλ. Αρταφέρνιος ειρήνη) προσπάθησε να επιβληθεί, ανά την Ελλάδα και τη Μ. Ασία, αντιμετωπίζοντας τους Πολίτες ως "υπηκόους", αναγνωρίζοντας πρωτίστως τη γεωπολιτική αξία των εδαφών. Παρά το ότι οι Έλληνες και οι Πέρσες ήταν όμοιοι πολιτισμικά ινδοευρωπαϊκοί λαοί, οι απολυταρχικές πολιτικές του Δαρείου ήταν το κυρίαρχο μέσο για να συνενώσει τους διαφόρους ετερογενείς πληθυσμούς που περιλάμβανε η Αυτοκρατορία του.

Από πρόσφατη αναπαράσταση της μάχης του Μαραθώνα

Το 490 π.Χ οι Πέρσες απαίτησαν επίσημη αναγνώριση της κυριαρχίας τους από τους Αθηναίους, ζητώντας γη και ύδωρ… Έτσι, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Μαρδονίου το 492 π.Χ, όπου τα πλοία χάθηκαν στη δίνη των υδάτων, έλαβε χώρα η πρώτη περσική εισβολή στην ελλαδική γη.
Ένας από τους δέκα στρατηγούς της Αθήνας, ο Μιλτιάδης, γιος του τρεις φορές Ολυμπιονίκη Κίμωνα, υποστήριζε ότι οι Αθηναίοι έπρεπε να πολεμήσουν τους χρυσοντυμένους Πέρσες, παρά τη μεγάλη αριθμητική διαφορά τους. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Ερατώ 109), ο τελευταίος ψήφος κρίθηκε στον πολέμαρχο Καλλίμαχο από τις Αφίδνες και στον κάτωθι (προφητικό) λόγο του Μιλτιάδη προς αυτόν:
 
«Τώρα είναι στο χέρι σου, Καλλίμαχε, ή να οδηγήσεις την Αθήνα στη δουλεία ή να την ελευθερώσεις και ν' αφήσεις στις μελλοντικές γενιές μια μνήμη πιο ένδοξη απ’ αυτή του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα. Ποτέ πριν στην ιστορία της δε βρέθηκε η Αθήνα αντιμέτωπη με τόσο φοβερό κίνδυνο. Αν υποταχτούμε στους Πέρσες, ο Ιππίας θ’ αναλάβει πάλι την εξουσία — και δεν υπάρχει αμφιβολία για τη δυστυχία που θα μας φέρει· αν πολεμήσουμε και νικήσουμε, όμως, τότε η πόλη μας θα είναι η επικρατέστερη απ’ όλες τις ελληνικές πόλεις. Αν με ρωτήσεις πώς θα γίνει αυτό και γιατί είναι στα χέρια σου η τελική απόφαση, θα σου πω το εξής. Εμείς οι στρατηγοί είμαστε δέκα και δεν συμφωνούμε για το πώς πρέπει να δράσουμε· οι μισοί είμαστε υπέρ της μάχης κι οι άλλοι μισοί κατά. Αν δε συγκρουστούμε με τους Πέρσες, δεν αμφιβάλλω ούτε στιγμή ότι θα καταλήξουμε σε φοβερή διχόνοια· ο σκοπός μας θα κλονιστεί και τελικά θα υποταχτούμε με τη θέλησή μας στους Πέρσες. Αν όμως πολεμήσουμε πριν φανεί γενικά η πτώση του ηθικού μας τότε, αν οι θεοί μας φερθούν δίκαια, μπορεί και να υπερισχύσουμε. Δική σου είναι η απόφαση· όλα εξαρτώνται από σένα· υποστήριξέ με και η πόλη μας θα είναι ελεύθερη και αρχόντισσα ολόκληρης της Ελλάδας. Αν ψηφίσεις ενάντια στη μάχη, δεν θα ζήσεις αυτή την ευτυχία αλλά το αντίθετο».
 
Και η επέλαση των Περσών σταμάτησε στο Μαραθώνα... τέτοια εποχή, πριν περίπου 2.500 χρόνια. Εκεί, οι ολιγάριθμοι Αθηναίοι οπλίτες υπό του ιδιοφυούς στρατηγού Μιλτιάδου, επιτέθηκαν και έτρεψαν σε φυγή τους πολυάριθμους και πανίσχυρους Πέρσες, χάρη στην περίφημη κυκλωτική κίνηση «τανάλια» με το αποδυναμωμένο κέντρο και τα ενισχυμένα άκρα. Έτσι, στο βωμό της μάχης θυσιάστηκαν περίπου έξι χιλιάδες τετρακόσιοι άνδρες από το στρατό των Περσών και μόλις εκατόν ενενήντα δύο άνδρες Αθηναίοι και λίγες δεκάδες Πλαταιέων.


Μετά από δέκα χρόνια, το 480 π.Χ, ακολούθησαν οι Θερμοπύλες, μετά η Σαλαμίνα και μετά οι Πλαταιές, όπου ανακόπηκε τελείως η προσπάθεια των Περσών, χάρη στη σύμπραξη Αθηναίων, Σπαρτιατών, Μαντινείων, Αρκάδων, Τεγεατών, Θεσπιέων, Θηβαίων, Φωκαέων, Μαλιαίων, Κορινθίων, Μεγαρέων, Χαλκιδέων, Σιφναίων, κ.α. 

Η ιστορία γράφεται στο πεδίο της μάχης… και δεν ξαναγράφεται: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (2).

Το κράνος του Μιλτιάδη, ο μάρτυρας της μεγάλης μάχης… η αποθέωση των αισθήσεων. Διότι όπως έγραψε ο Ανδρόνικος (1988) «κάποτε το αρχαιολογικό αντικείμενο κατορθώνει να γίνει ισάξιο με τον πυκνό ποιητικό λόγο και να εκφράσει τα αλλιώς άρρητα, αυτά που βρίσκονται βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή…».

Σήμερα, σ’ ένα κόσμο αντεστραμμένων αξιών, όπου πλέον υπάρχουν άλλα ήθη, άλλα πρότυπα, άλλες προτεραιότητες, άλλη αίσθηση και αντίληψη της ανδρείας, της πατρίδας, της ελευθερίας και της τιμής, κάποιοι ρομαντικοί ακόμα προσπαθούν να αναβιώσουν όχι τόσο την ιστορική διάσταση της μάχης, αλλά περισσότερο αυτή τη χαμένη, την αλύτρωτη, την αχαλίνωτη  αίσθηση… η οποία διαφυλάχτηκε πυρακτωμένη στα λόγια του μεγάλου Λόρδου Βύρωνα:

«Τα βουνά ατενίζουν το Μαραθώνα
και ο Μαραθώνας τη θάλασσα κοιτά.
Και μόνος για λίγο με τις σκέψεις μου εκεί,
ονειρεύτηκα την Ελλάδα, ελεύθερη.
Γιατί στεκούμενος στου Πέρση τον τάφο,
δεν θεωρούσα τον εαυτό μου σκλάβο» (3).

Και, μέχρι σήμερα, σε κάθε αντανάκλαση ή αναλαμπή αυτού του παλιού ένδοξου κόσμου που δεν έσβησε ποτέ, οι δούλοι (και όχι Πολίτες) του Αυτοκράτορα που ονομάζεται «Νεωτερικότητα», εξακολουθούν να φωνάζουν έντρομοι: “Δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων!”
 --------------------------


(1) «Βασιλιά, να θυμάσαι τους Αθηναίους!»

(2) Το επίγραμμα του λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου για τους πεσόντες στο Μαραθώνα: «Πρόμαχοι των Ελλήνων οι Αθηναίοι στο Μαραθώνα ταπείνωσαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Περσών»

(3) Μεταφρασμένο απόσπασμα από το ποίημα «Τα νησιά της Ελλάδος» του έργου «Δον Ζουάν» του  Λόρδου Βύρωνα.


"The mountains look on Marathon--
And Marathon looks on the sea;
And musing there an hour alone,
I dreamed that Greece might still be free;
For standing on the Persians' grave,
I could not deem myself a slave."

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Μπλε φεγγάρι

«Γραμμές Γραμμένες με Κατήφεια» – W.B. Yeats

Πότε ήταν η στερνή φορά που κοίταξα κατάματα
Τα στρογγυλά πράσινα μάτια και τα μακριά κυματιστά κορμιά
Των σκοτεινών λεοπαρδάλεων του φεγγαριού;
Όλες οι άγριες μάγισσες, αυτές οι τόσο ευγενικές κυρίες,
Παρ’ όλα τα σκουπόξυλα και τα δάκρυά τους,
Τα θυμωμένα δάκρυά τους, έχουν χαθεί.
Οι ιεροί Kένταυροι των λόφων χάθηκαν κι αυτοί.
Δεν μου ‘μεινε τίποτα παρά ο πικραμένος ήλιος.
Εξορισμένη η ηρωική μάνα σελήνη χάθηκε κι αυτή,
Και τώρα που έφτασα πια τα πενήντα
Θα πρέπει να υπομένω μόνο αυτόν τον άτολμο τον ήλιο.

Μετάφραση: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος

Ο πίνακας: "Moon maid" Frank Frazetta























Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η Αναζήτηση

Το χθες: «Μια πανώρια δεσποσύνη, λυγερή και ομορφοστολισμένη, έρχονταν με τους υπηρέτες, κρατώντας στα δυο της χέρια μια κούπα. Μόλις στη σάλα μπήκε το Γκράαλ, έγινε τόσο φως, που εχάθη η λάμψη των κεριών, όπως των αστεριών όταν ο ήλιος ή το φεγγάρι ανατείλει. [...]
Ο νέος τα είδε να περνούν, μα δεν ετόλμησε κανέναν να ρωτήσει σε ποιον το πήγαιναν εκείνο εκεί το Γκράαλ στο διπλανό δωμάτιο, γιατί είχε πάντοτε στο νου του τα λόγια του σοφού ανθρώπου, του δασκάλου του στην ιπποσύνη. [...]
Πενήντα ιππότες σηκώνονται ορθοί και όλοι δίνουν όρκο μεταξύ τους πως δεν θ’ αφήσουν μονομαχία ή άλλη περιπέτεια όπου να μη ριχτούν, κι ας είναι σε τόπους ζοφερούς και σκοτεινούς.» (Κρετιέν Ντε Τρουά, "Το έπος του Γκράαλ", 1190)

Edward Burne-Jones (1891-4)
“The Arming and Departure of the Knights”

Ferdinand Leeke (1912)
"Parsifal in Quest of the Holy Grail"

Το σήμερα:
                             Το Δώρο του Κόκκινου Ήλιου (Περσέας, 2005)

Ηλιοβασίλεμα...
Ζωντανός θεός με πορφυρό μανδύα
κατεβαίνει
Χαίρε Εσύ, Ακολουθία τ' Ουρανού!

Ιερό Φως...
Κόκκινο, πάνω στ' άρμα
σ α γ η ν ε ύ ε ι ...
Κι οι τελευταίες Νότες...
                                                           στο χείλος του γκρεμού.

Λευκοί Άγγελοι
                                σαλπίζουν
Φυσάνε Νύχτες μακρινές

Ύστατος Χαιρετισμός, Θρίαμβο γεφυρώνει
Το χρυσαφένιο Θρίαμβο - το Θρίαμβο του Χθες

Ήλιε! Ήλιε Ροδάκτινε σε χαιρετώ!!
Αιώνια Φλόγα άναψες
Φλόγα που δεν πεθαίνει!

Μαύρη μελαγχολία απλώνεται και στον ορίζοντα σκορπά
μ’ ένα μονάχα άγγιγμά Του
Πες μου... Εσύ! Του χρόνου ακούραστε μοναχικέ διαβάτη
Πώς τολμάς;
Μπρος στο Ηλιοβασίλεμα, θεούς
να συλλογιέσαι… Εμπρός στον άδειο Θρόνο Του, αιώνια ν’ αγαπάς;

Τρέμω και αναπολώ...

Όταν Ολύμπιες αχτίδες δε ζεσταίνουν πια τον Ουρανό
Τώρα που αλλού πάει ο Αητός να χτίσει τη φωλιά του
Και η Κλύτη, το Ρόδο του Απόλλωνα… σταματάει το χορό

Τρέμω, τρέμω και αναπολώ...

Τώρα που κι η γοργόνα θα δακρύσει
Σαν ταξιδιώτες αντικρίσει…
                                                          Άραγε ακόμη το Σπαθί
                                    την Άβυσσο τρυπά;
Κι η Ελένη να κάψει Τροίες δε θ’ αντέξει
Σπέρνοντας στ’ άρμα του Αχιλλέα
Αθάνατη Φωτιά

Ω’ Ήλιε μου Ροδάκτινε, πώς μου ζητάς τέτοιο Δώρο
να κρατήσω…
Πώς ν’ αντέξει αυτή τη φλόγα
η   κ ο υ ρ α σ μ έ ν η   μ ο υ   κ α ρ δ ι ά ;

Πού οι πορφυρές, οι μακριές χλαμύδες; Πού των Λύκων οι θωριές;
Ενθάδε κείται βασιλεύς: κάτω απ’ του Avalon τις κόκκινες μηλιές...

Τρέμω και αναπολώ... Το σφύριγμα του Mjollnir
Του Tyr τη λεοντή, του Taliesin το τραγούδι
Της Freyja τη μορφή!  

Πού ειν’ οι χαίτες που ανέμους μαστιγώναν στα βουνά;
Όταν τα ξίφη συναντιόταν πάνω απ’ την κόκκινη φωτιά

                                    …όταν τα ξίφη βάφονταν στης Έχιδνας το αίμα!

Ξίφη που ΣΠΑΡΤΗ ίδρυσαν και Θήβες λαμπερές
Και Μακεδνούς ετρέλαναν και εθέριεψαν γραμμές
Πέρα από θάλασσες, πέρα από στεριές, του Ήλιου ο Γιος βαφτίστηκε: Αλέξ-ανδρος!
Και κίνησαν οι πομπές...

(Κι η πελαγίσια γύρισε φωνή, ένα και μόνο να ρωτήσει...τελευταίο:
«Βροντάνε ακόμα οι Ουρανοί, από τις πράξεις των ανθρώπων;»)

Ω Πρίγκιπες της Τροίας! Εσείς της Ρώμης Εκλεκτοί!
Στο Κάμελοτ χρίσατε Ιππότες, σπείρατε Γνώση Μυστική!
(Minnesinger… Fedeli d’ amore…
                                               εκεί όπου ενώνονται το Αίμα και το Χώμα
                                      εκεί όπου παντρεύονται
                                                                           Άρπα και Αρετή)

Λόγχη και Γκράαλ! Δαχτυλίδι και Σπαθί!
Γρύπες και Κύκνοι! Λέοντες κι Αετοί!
Σήμερα πάλι θα ‘βγουν του Μοντ-Σαλβάζ οι Φρουροί!!

Θησέα! Έκτωρ! Ζίγκφριντ! Κουχουλέην!
Λάνσελοτ! Πάρσιφαλ! Γκάλαχαντ! Γκαβαίην!
Templeisen!! Templeisen!!
Στην Πυρρά ο Μέγας Μάγιστρος... Χαίρε Αδερφέ Ζακ ντε Μολέ!
Ω Ήλιε μου Ροδοκόκκινε… μαύρο το ξίφος που κραδαίνει την ψυχή μου
Πάρε το Δώρο  μ α κ ρ ι ά…

(Siege Perilous! Era 
                                            Perilous...)

Ήλιε με τη Χλαμύδα Σου την Πορφυρή
Αιώνιε Βασιλέα
Θ ρ ι α μ β ε υ τ ή
Δεν ακούω πια την Λύρα του Ορφέα
Θρήνος βαρύς αντήχησε
Αιμάτινα τα δάκρυα… σαν ποτάμια έχουν χυθεί
Από τότε που οι Μούσες είδαν την κεφαλή
Εκεί στις θάλασσες, στους ίσκιους του νησιού του Μακαρέα.
Όταν το κύμα ξεβράζει Μύθο στην ακτή

                                             (…Και σεις! Θα είστε πάντα εκεί!
                                                                                             Για να ματώνετε τη Νύχτα…)

Τότε που ερήμωσε ο Ελικώνας, ερήμωσε κι η Γη μαζί
Και τ’ Όνειρο ανέβηκε, σ’ άρμα πύρινο
άρμα χρυσό…
Κι η Σαπφώ βράχο διάλεξε ψηλό
(πόσο μακριά από τ’ αγαπημένο της νησί…)
Και όλοι τότε άκουσαν κείνο τον απόκοσμο, το βαρύ
Δραπέτη Στεναγμό…

Ω Ήλιε Ροδάκτινε σε χαιρετώ! Με τον τρόπο τον παλιό…Vae Victis! Vae Victis…

Ρίξε το ξίφος μου στη λίμνη!
Βάλε στο σκάφος μου φωτιά!
Σκόρπα τις στάχτες στον αγέρα!
Φώτισε ψηλά βουνά!

Και άσπρα άτια κάλπασαν, προς τη μεριά του ήλιου…

Το Έπαθλο: "The Damsel of the Sanct Grael" του ζωγράφου και μύστη Dante Gabriel Rossetti (1828-1882) της Αδελφότητας των Προ-Ραφαηλιτών


Κλύτη: νύμφη που αγάπησε παράφορα τον Ήλιο-Απόλλωνα και εκείνος τη μεταμόρφωσε σε λουλούδι που πάντοτε γυρίζει προς τον ήλιο εξακολουθώντας να τον λατρεύει.
Avalon: το νησί που μεταφέρθηκε θανάσιμα πληγωμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος.
Mjollnir: το περίφημο σφυρί του Thor, δώρο του νάνου Sindri, με το οποίο ο θεός κατατρόπωνε τους Γίγαντες. Σύμβουλο δημιουργίας και καταστροφής. Οι θεοί το αναγνώρισαν ανάμεσα στο δαχτυλίδι Draupnir και το ακόντιο Gungnir του Odin, το καράβι Skidbladnir και το αγριογούρουνο Gullinbursti του Freyr και τα χρυσά μαλλιά της Sif, ως το καλύτερο δώρο των νάνων.
Tyr: ο θεός του πολέμου των Σκανδιναβών. Θυσίασε το ένα του χέρι στον φοβερό Λύκο Fenris που απειλούσε την Τάξη των Θεών.
Freyja: η πανέμορφη Σκανδιναβική θεά του έρωτα, των μαγικών τεχνών, της αγάπης και της ευφορίας.
Taliesin: ο θεός των βάρδων, απ’ την περιοχή των άστρων του καλοκαιριού.
Minnesinger: τροβαδούροι, ιππότες - ποιητές - μουσικοί οι οποίοι εξύμνησαν τον «αυλικό έρωτα» και τα μυστήρια του, και το Αιώνιο Θήλυ (Astarte Syriaca - Περσεφόνη - Beata Beatrix - Venus Verticordia - Notre Dame) όπως παρουσιάστηκε αργότερα στους πίνακες της Αδερφότητας των Προ-Ραφαηλιτών. Πρόδρομοι του Βυρωνικού Ήρωα και του Ρομαντισμού …θεματοφύλακες του Μυστηρίου των Ναϊτών.
Fedeli d’ amore: οι Γιβελλίνοι «Πιστοί του Έρωτα», ταγμένοι κατά της εξουσίας του Πάπα. Ο Δάντης (1265-1321) είναι ο γνωστότερος εκπρόσωπος αυτής της μυητικής εταιρείας.
Γκράαλ: το Ιερό Δισκοπότηρο που περιέχει το Αγνό Αίμα.
Μοντ-Σαλβάζ: το κάστρο στο οποίο φυλάσσονταν το Δισκοπότηρο. Λέγεται πως συχνά οι Φύλακες του Γκράαλ βγαίνουν έφιπποι αναλαμβάνοντας αποστολές ή αναζητώντας περιπέτειες.
Κουχουλέην: ο μεγαλύτερος ήρωας των κέλτικων επών, του Κύκλου του Ulster.
Ζίγκφριντ: μεγάλος ήρωας των Σκανδιναβών που σκότωσε το δράκο Fafnir, λούστηκε στο αίμα του για να γίνει άτρωτος και πήρε το θησαυρό και το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν.
Λάνσελοτ: γιος του Βασιλιά Ban του Benwick. Τον ανέθρεψε η Κυρά της Λίμνης και έγινε γνωστός σαν Sir Lancelot of the Lake. Θεωρείτο ο πιο ηρωικός, ο καλύτερος Ιππότης του Κάμελοτ και του κόσμου όλου. Είναι ο κατ’ εξοχήν ιππότης των τροβαδούρων.
Πάρσιφαλ: περίφημος ιππότης της Στρογγυλής Τράπεζας του Κάμελοτ.
Γκάλαχαντ: γιος του Lancelot και της Elaine (η οποία ξεγέλασε τον Lancelot και κοιμήθηκε μαζί της). Ο Εκλεκτός Ιππότης που βρίσκει το Άγιο Δισκοπότηρο μετά από πολλές δοκιμασίες.
Γκαβαίην: ανιψιός του Βασιλιά Αρθούρου. Ο Πρίγκιπας που συμπλήρωσε τον Κύκλο των Ιπποτών του Κάμελοτ για να ξεκινήσει η αναζήτηση του Γκράαλ.
Ζακ ντε Μολέ: ο τελευταίος Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού που κάηκε στην πυρρά «αρνούμενος να ομολογήσει» στις 18 Μαρτίου 1314, μη δεχόμενος τις κατηγορίες του Πάπα Κλημέντιου του 5ου της Ρώμης και του Βασιλιά Φιλίππου του Ωραίου της Γαλλίας που αφάνισαν τους περισσότερους Ναΐτες, στήνοντας μια μεγάλη πλεκτάνη την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, κατηγορώντας τους Ναίτες ως αιρετικούς.
Siege Perilous: ονομάστηκε η θέση των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, την οποία ο Μάγος Μέρλιν κρατούσε άδεια μέχρι να έρθει ο εκλεκτός Σερ Γκάλαχαντ.
Μακαρέας: γιος του Ήλιου και αποικιστής της Λέσβου. Ίδρυσε πόλεις που παίρνουν τα ονόματα των παιδιών του και όλο το νησί τότε ονο­μάστηκε Μακαρία.
Σαπφώ: ίσως η μεγαλύτερη ποιήτρια του αρχαίου κόσμου.