Ήλιος Ανίκητος

Η Γη θα σβήσει όταν πεθάνει ο Ήλιος. Ο Ήλιος που αποσύρεται κάθε 21η Ιουνίου και που αναγεννιέται κάθε 21η Δεκεμβρίου. Ο χειμώνας έρχεται... ο Ήλιος επανέρχεται... πολεμάει το Σκότος στους ουρανούς... η φωτεινή ακτινοβολία διαχέεται στην ατμόσφαιρα και η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει.  Ο Κύκλος της Ζωής, ο Κύκλος του Θανάτου... Αέναος ο Πόλεμος των αντιθέτων που οροθετούν την Ουσία του Κόσμου, καθώς "τα ψυχρά θερμαίνονται, τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν" (Ηράκλειτος). Κατά την ηρακλείτεια φιλοσοφία, η  φωτιά λιώνει τον πάγο, η θερμότητα νικάει το ψύχος, η κίνηση και η έκλυση ενέργειας (πυρός) παράγει έργο (Δημιουργία), η παραγωγή έργου αλλάζει την πρότερη κατάσταση των πραγμάτων και μειώνει την εντροπία, αλλά εκεί όπου τα λάβαρα του πολέμου ανεμίζουν, εκεί όπου γίνεται η διαλογή των πιστών, δυνατών και άξιων μαχητών... "τίποτα δεν καίει όσο το κρύο" (G.R.R.Martin).

Για την Ελληνική Παράδοση, ο Απόλλωνας επιστρέφει θριαμβευτής από τη μυθική Υπερβορέα. Για όλη την Ευρώπη, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν η Γιορτή της Ζωής συνδεόμενη με πολλούς μύθους και, κατά ποικίλους τρόπους και έννοιες, συνεχίζει να εορτάζεται μέσα από τα Χριστούγεννα. Η αλήθεια γύρω από το Πνεύμα των Χριστουγέννων αγγίζει την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και προέρχεται απευθείας από τον κόσμο των ιδεών και των αρχετύπων. Η χρόνια εμπορευματοποίηση της εορτής δεν κατάφερε να μεταβάλλει το νόημα, ούτε να μειώσει την αξία και την αίγλη της, παρόλο που  κατά βάθος σήμερα "δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για το μύθο", καθώς "έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χάσαμε τη μυθολογική μας συνείδηση", όπως διαμηνύει ο ερευνητής Πέδρο Ολάγια.

Ναι, γενικότερα έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που απωλέσαμε τις παλιές μας αξίες και απαρνηθήκαμε τον κλασικό μας πολιτισμό, τη Δύναμη, τη Γνώση και το Κάλλος... από τότε που χάσαμε το νόημα και την ουσία των Επιστημών, από τότε που βιάσαμε τον Έρωτα και την Ομορφιά, από τότε που παραμερίσαμε την Αθηνά Σοφία και δολοφονήσαμε τον Λαμπρό και Ευγενή Μπάλντερ. Και ταράξαμε συθέμελα την Απολλώνια-Ηλιακή Τάξη και Αρμονία... Ήταν τότε που ο Αρχαίος Κόσμος αποσύρθηκε μαζί με τις λεγεώνες, τους φιλοσόφους και τους ποιητές του... Δεν εξαφανίστηκε όμως ποτέ. Ζει και επανέρχεται κεκαλυμμένος και οι ανάσες του, ακόμη καυτές, κρατάνε τη φλόγα ζωντανή... διότι όπως έγραψε ο Παλαμάς, "η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη", ενώ την Εντροπία αενάως μάχεται ένας "ασπιδοφόρος Ήλιος που ανεβαίνει πολεμώντας" (Σεφέρης).

Ένας ζωοδότης, "πασίχαρος και υπέρτερος" Ήλιος-Απόλλωνας σε μια άγρια διονυσιακή αντι-ηρωική υλιστική εποχή που καταρρέει... Σε μια Νέα Εποχή που δεν χαρακτηρίζεται από μυστικούς καβαφικούς θιάσους με εξαίσιες μουσικές, ούτε από  αχαλίνωτα ένστικτα, υπέρμετρα πάθη, πένες φλογισμένες και κόκκινο κρασί, αλλά από χυδαίο καταναλωτισμό, οικονομοκεντρισμό, ατομικισμό και κερδοσκοπία, σε συνδυασμό με τις λευτερωμένες και διψασμένες μαινάδες που επικαλούνται ιδεοφόρα προέλευση σκίζοντας ανθρώπινες σάρκες στο όνομα ενός "πολιτικώς ορθού", ισοπεδωτικού και αλλότριου "προοδευτισμού" κάτω απ' το φως της Σελήνης... terra incognita!

“The Birth of the Sun and the Triumph of Bacchus”,

Corrado Giaquinto, 1703-1766

Ο Νίτσε, στη "Γέννηση της Τραγωδίας", ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός:

“Πανευτυχισμένε λαέ των Ελλήνων! Πόσο μεγάλος θα 'πρεπε να είναι ο Διόνυσός σου, για να αναγκαστεί ο θεός της Δήλου να χρησιμοποιήσει παρόμοια γητέματα, για να μπορέσει να σας γιατρέψει απ' το διθυραμβικό σας παραλήρημα!"

Άραγε, θα φανεί πίσω από τα σύννεφα, μέσω μιας νέας ηλιακής καταιγίδας, η σιδερόφρακτη μορφή ενός νεαρού Περσέα;